Toen ik deel 3 schreef had ik niet verwacht dat ik het volgende deel pas nu zou schrijven. Welzijn inmiddels 4 maanden, duizend rimpels, bergen stress en heel wat tranen verder.

Ik neem jullie even mee terug naar 4 maanden terug. Ik had het perfecte ruilmaatje gevonden. Voor ons gevoel was dit echt een match made in heaven. Want zeg nou zelf waar vind je nou iemand die precies het omgekeerde van jou wil. Begin November deden we dus onze aanvraag en eigenlijk binnen een week hadden we al een afwijzing van mijn woon maatschappij omdat Mevrouw haar inkomen niet voldeed aan de huurprijs van mijn woning. Geen passend toewijzen dus. Passend toewijzen is door de overheid bepaald om het scheef wonen tegen te gaan. Zowel de ene als de andere kant op. Mijn huur was te hoog voor het inkomen van mijn ruilmaatje.

Ik kan je niet uitleggen hoe ik je toen voelde, ik was boos, verdrietig, teleurgesteld en ik was eigenlijk ook met stomheid geslagen.

Vrijwel meteen hebben we pré wonen gevraagd of ze alsjeblieft konden kijken of het niet op een andere manier gerealiseerd kon worden. Natuurlijk had ik van te voren al veel onderzoek gedaan en wist ik wel dat dit een mogelijk antwoord kon zijn. Maar goed , ik ben ook van mening dat er op elke regel een uitzondering gemaakt kan worden. Pré wonen reageerde snel terug dat er misschien een mogelijkheid was, een in de plaats stelling, dat hadden ze nog nooit gedaan maar ze gingen het voor ons uitzoeken of dat tot een mogelijkheid zou behoren.

Het wachten was begonnen.. Inmiddels zaten we al in begin December en hadden we nog steeds niks gehoord. Half December kregen we bericht dat pré wonen niet verder ging met de ruil en het dossier ging sluiten omdat de andere partij , de woon maatschappij in Lochem het had afgewezen.

Weer zakte de grond onder onze voeten weg. Hoe dan! We konden het gewoon niet geloven, niks klopte en er was gewoon geen goede rede om het af te wijzen van hun kant. Al mijn gegevens en papieren waren in orde. Steeds meer kregen we het gevoel dat we de dupe werden van onderbezetting en corona leed.

Vrij snel zijn we daar ook weer achteraan gegaan en bleek dat alles was berust op een misverstand. Weer veel stress, tranen en grijze haren verder hadden pré wonen toch weer zover dat ze door gingen om uit te zoeken het via een in de plaats stelling voor ons mogelijk te maken. Weer begon het wachten en wachten en wachten.. Eind December, zouden we dan toch voor het einde van het jaar een reactie krijgen? ( In tussen had ik via een jurist al uitgezocht of een in de plaats stelling wettelijk mocht, en dat mag. De vraag was dus eigenlijk alleen of ze dat voor ons wilde doen.. )

De feestdagen waren dit jaar sowieso natuurlijk anders maar voor ons extra anders. Allebei waren we eigenlijk alleen maar bezig met dat ene telefoontje, dat ene antwoord maar helaas die bleef uit. Het werd Januari, ik had eigenlijk nergens geen zin in, het hing als het zwaard van damocles over ons heen. Alles staat op hold. Mijn ruilmaatje belde 4 Januari meteen pré wonen. We kregen excuus dat het zo lang duurde maar we zouden die donderdag worden gebeld. En we werden gebeld, het adviesbureau wat ze hadden ingeschakeld had een positief advies gegeven, een in de plaats stelling was juridisch mogelijk en ze moesten het alleen vrijdag ochtend in het team nog even bespreken.

Ik weet niet wat jullie denken als je dat leest maar wij hadden bij wijze van spreken onze verhuisdozen al klaargezet. Want ze hadden toch eerder gezegd , als het mogelijk is dan doen we dat.

Maar niks bleek minder waar, vrijdag ochtend 8 Januari werden we gebeld. Er was in het team besloten, we kregen een NEE

Wil je weten hoe dit afloopt? Lees dan volgende week deel 5….