Alweer bijna 2 maanden geleden kwam ik M tegen op het Supertrash feestje in club air. Toen ik hem daar zag lopen dacht ik meteen: Wauw! wat een leuke man! En later op de avond raakte we in gesprek. Super leuke avond en veel gespreks stof. Hij zag er goed uit, leuke jeans met een zwarte getaileerde blouse en een getaileerde leger jas er over. Echt heel stylisch! Na een leuke avond nummers gewisseld en afgesproken om een keer de kroeg in te duiken.
6 weken later eindelijk DE date!
En geloof me als je al bijna een jaar geen dat hebt gehad gieren de zenuwen door je lijf! Zou hij echt leuk zijn? Zou ik hem nog herkennen? Tenslotte was het alweer 6 weken geleden en je weet nooit wat je hersenen met die herinneringen van toen hebben gedaan.
Op me werk hebben ze me de hele dag gemeden zo prikkelbaar was ik van de zenuwen!
Natuurlijk nog even de stad in om een nieuwe super outfit te scoren. En al vind ik het zelf perfect geslaagd.

Hij stelde voor om af te spreken in Bo5 in A’dam. Meteen ging er door me hoofd, hij heeft iig smaak en weet een beetje welke plekken hip zijn.
Dus daar ging ik in me leren broekje met satijnen bloesje met mooi diep collete, niet ordinair maar echt stijlvol. Hakjes eronder en boyfriend blazer er over en al zeg ik het zelf ik zag er uit als door een ringetje te halen.
Eenmaal in de auto sloeg de onzekerheid toe. Was hij echt zo leuk of had ik mezelf dat alleen maar voor gehouden. Hij had toch een hele avond mijn aandacht vast weten te houden de vorige keer.

Onder weg kreeg ik het eerste smsje waarin ik ineens het idee kreeg dat mijn twijfels waar waren. Hij smsde waar Bo5 ook alweer zat , dat hij het niet meteen kon vinden! Terwijl ik dacht dat het zo ongeveer zijn stam tent was was hij er nog maar 1 keer geweest.
Ook kwam toen weer de twijfel of ik hem wel zou herkennen. Hadden mijn hersens dan toch een spelletje met me gespeeld…..
Terwijl ik Bo5 inliep en ik dacht dat hij aan de bar zou zitten en keek ik op zij door de “gluur”gaten in de muur die de bar en het launch gedeelte scheiden, zag daar een man alleen op de bank zitten en ging het door me hoofd: Als dat hem maar niet is!
En je begrijpt, dat was hem wel. Daar zat hij, op de bank op mij te wachten en ik dacht alleen maar: ik vertrouw mijn hersenpan nooit meer!!!

Ik ben zeker geen oppervlakkig iemand en ik val zeker niet alleen op uiterlijk, eigenlijk helemaal niet. Ik hou van een goed gesprek en van een man die iets te vertellen heeft. Maar ik heb nu toch wel ondervonden dat je nog zo ontzettend leuk met iemand kan praten je uiteindelijk ook heel graag de  kleren van iemand zijn lijf wil rukken.

En geloof me deze kleren wilde ik niet eens aan raken.

Maar goed, omdat mijn vriendinnen altijd zeggen dat ik eens verder moet kijken en niet gelijk op het eerste gezicht moet af knappen gaf ik hem 3 zoenen en ging naast hem zitten tot ongeloof van de rest van de gasten in Bo5 die ons in de verste verte niet aan elkaar hadden gelinked.
Om een beter beeld te geven hij had een shabby look, en niet een trendy shabby look maar de real thing!
Zo’n verwassen niet meer te herkennen wat voor kleur het ooit geweest was T-shirt met een veel te groot colbert jasje wat mijn vader ook draagt. Naar zijn schoenen heb ik niet durfen kijken.
Hij diep onder de indruk van mijn leren broekje hielp mij er aan herinneren dat we elkaar hadden ontmoet op het supertrap feestje, en nee dit is geen tik fout, supertrap is wat hij zei….

Het jammere van het geheel is, eigenlijk is hij een super leuke man, leuke baan net een vreselijk mooi huis gekocht in hartje A’dam en nog geen kinderen ( wat op deze leeftijd best uitzonderlijk is) dus geen mega rugzak. Slim, diepgang.
Maar alles werd vertroubeld door wat ik voor me zag ik kon er gewoon niet meer anders naar kijken. Het was gedaan, dit kon nooit meer iets worden.

Maar ik hield goede moed en na Bo5 nam hij me mee naar een kroeg waar hij graag naar toe ging. Binnen zaten vrienden van hem en toen hij zei dat hij liever alleen met me wilde zijn gooide ik er heel snel uit: nee joh! hoe meer zielen hoe meer vreugd.
Maar aan zijn teleurstelling te zien had ik ineens door dat hoe ik deze date aan het beleven was hij deze toch echt op een totaal andere manier beleefde. Hij vond mij toch wel erg interresant.

Terwijl ik steeds naar andere mannen had zitten kijken had hij alleen maar oog voor mij gehad. ik was alleen maar met mezelf bezig geweest.
Hier moest ik dus snel een eind aan maken. Dus toen ik op stond en melde dat het toch wel tijd was om te gaan zag ik weer die teleurstelling.
Onderweg naar de auto reikte  hij me zijn hand en kon ik het niet over me hart verkrijgen om die niet aan te pakken, dus daar liepen we hand in hand met 2 totaal verschillende gedachten.

Eenmaal thuis kreeg ik een sms: slaap lekker lieve Lotte, bedankt!

en nu denk ik: lief! lief! ik ben helemaal niet lief.

Heb hem niet meer gebeld en hoop dat hij de volgende dag na de avond als een film voorbij te hebben laten gaan ook tot de zelfde conclusie is gekomen.

Wij zijn geen match.

En M, mocht je dit ooit lezen. Ik heb echt een leuke avond gehad en je bent een super leuke man alleen niet voor mij.