Kennen jullie  dat gevoel wat je houd voor bepaalde ex vriendjes?

Dat gevoel van “wat als…
Toen ik vorige maand een oud vriendje tegen kwam had ik ineens dat gevoel ook weer.

Ik had hem zeker al 14 jaar niet meer gezien en had toen een hele prille liefde. Ik ben hem nooit vergeten, hij was het eerste vriendje dat mij het gevoel gaf dat ik een “vrouw” was, hij nam me mee uit eten en mee voor wandelingen over het strand.
Hij stond zijn mannetje tegen over mijn ouders en viel bij hun op de bank in slaap na het eten alsof het de gewoonste zaak van de wereld was.
Ik vond het ongelooflijk spannend allemaal.
Maar onze “relatie”duurde maar een maand.

Ik kwam hem tegen in de kroeg en wist ik echt niet meer waarom het ooit uit was gegaan tussen ons.

We hebben staan praten en de rest van de avond een beetje om elkaar heen gedraaid, daarna is hij mee gegaan met ons naar de volgende tent.
En na elk wijntje begreep ik minder waarom ik hem ooit had laten gaan.
Na elk wijntje werd hij leuker en leuker…. En ja ik dacht het echt, ik ben weer opnieuw verliefd. Dit had gewoon zo moeten zijn!
Je komt niet voor niets iemand na zó veel jaar weer tegen.

Onze gesprekken waren ontzettend serieus en gingen over de toekomst en dat we misschien toch wel erg  bij elkaar zouden passen…
Ik zei hem dat ik op zoek was naar een man die mij liet zien dat IK belangrijk was, iemand die achter MIJ aan zou lopen.

En einde van de avond bracht hij me naar huis, en toen gebeurde het,

hij zoende me….

En ineens wist ik het, ineens kreeg ik een flashback, ineens wist ik weer waarom er nooit serieus een WIJ was geweest.

HIJ KAN ECHT NIET ZOENEN!!

En alsof het verhaal niet erger kan worden, ik had hem gezegd dat ik iemand wil die achter mij aan zou komen!
Dus de volgende dag is hij me gaan zoeken in elke club in Haarlem omdat ik hem niet had gebeld…
Nadat ik hem eerlijk had verteld dat ik simpelweg geen zin had om hem te bellen, bleef hij nog een week me sms’en en bellen..

Een beetje een gevalletje van eigen schuld misschien?