Wauw!
Gisteravond lag ik nog in me bed met alle ideeen in mijn hoofd voor me volgende blog, de kop zou worden: Happy single?

Maar helaas, die houden jullie nog even van me te goed, eerst moet dit even van me hart.

Mijn moeder noemt mij altijd een ZONDAGSKIND omdat ik tot nu toe naar haar idee alles altijd in me schoot geworpen heb gekregen.
Ik ben het daar niet zo mee eens, ik vind dat ik toch altijd heel hard heb gewerkt voor alles.

Oke, dat ik nog nooit heb hoeven solliciteren en eigenlijk altijd heel snel wel weer een nieuwe baan had als ik de vorige kwijt was.
Of dat ik verschillende keren verhuist ben en altijd net op het nippertje weer een andere woning had, zou je kunnen denken dat ik altijd mazzel heb gehad.

Ik denk dat ik dat vooral te danken heb aan mijn instelling:

Ik sta met beide benen op de grond. Ik maak me niet zo snel druk. Ik neem het leven zoals het komt. Ik ben gewoon een heel erg nuchter persoon.

Tot de laatste maanden.
En helemaal vandaag. Vandaag had ik zo’n half uur een lichtelijk paniek aanval.

Na bijna 3 jaar zou ik een vast contract krijgen bij mijn baan, maar ik was te nieuwsgierig naar wat ik nog niet wist en zo nuchter als ik ben, ben je niet happy doe er wat aan, zei ik mijn baan op en nam een functie in de sales aan bij een jong bedrijf in een branche die ik helemaal niet kende.
Puur omdat ik zo overtuigt was van mijn eigen kunnen en met de gedachten dat altijd alles altijd wel goed komt. Ik ben tenslotte een ZONDAGSKIND.

Dat liep toch net ff anders. Nieuw avontuur was zo wennen dat ik mijn proeftijd niet heb overleefd en dus om half 3 vanmiddag in de auto vanuit Amsterdam naar huis reed als Koos werkeloos.

Maar nog steeds overtuigt van het ZONDAGSKIND gevoel dacht ik dat het gesprek voor een nieuwe baan wat ik gelijk die middag had geregeld wel los zou lopen en ik daar vandaan zou lopen met weer een baan op zak.

Maar ook dat liep even heel anders.
En toen kwam het dat half uur, wat overgens wel uren leek te duren, lichtelijke paniek.
Het besef van geen baan, geen inkomen, en dus straks geen huis, geen auto , geen leven!
En dus geen ZONDAGSKIND.

Eenmaal thuis aan gekomen gelijk gegoogeld: recht op uitkering bij ontslag in proeftijd?

En toen, kwam dat gevoel van ZONDAGSKIND weer terug.
Want daar stond het:
Als reden ontslag is: niet geschikt voor deze functie, dan heeft u recht op een uitkering.

Dus, mam, misschien heb je wel gelijk. En ben ik idd een ZONDAGSKIND. Ook al ben ik er van overtuigt dat mijn nuchtere instelling mij ook een heel stuk op weg brengt.

Nu morgen maar snel die uitkering aanvragen voordat de paniek weer toe slaat.

ps: en natuurlijk is de stapel sollicitatie brieven ook de deur uit. Je denk toch niet dat ik ga teren op een uitkering. 😉